Tanrı ve İnsan

Tanrı ve İnsan

İnsan dini ne kadar eleştirirse eleştirsin, kendini bilimsel ve felsefi yönden ne kadar geliştirirse geliştirsin,ateistim dese bile bu çok doğru degildir.

O sadece inancını dondurmustur icinde.

insan duygusaldır.

Sevgi yüklüdür,

Şefkatlidir.

Hayvanların börtü böceklerin, ölüp kaybolup hiç olacağına inanır. ama  kendisin ve çok sevdiği anne baba ,kardeş ve sevdiklerini hele kendisinden önce ölenlerin hiç olacağına onları bir daha göremeyecegine inanmaz. Bu sevgi yüklü bir insan için dayanılmaz derecede acı vericidir.

Kolayca inanmak varken bunu zorluğu asla kabul etmek istemez.  

Bu işine gelmez içinde umudunu büyütmek için inanır. 

Söylenenler iddia edildiği gibi olmasa dahi bir yerlerde farklı bir kavram, bilinmeyen bir format olmalı der. inanmak için beyninde argümanlar üretir.

"ben hiç olacaksam şimdi neden varım, bu bilincim ne için, nereye gidecek" diye sorgular.

insan mutlaka bir şeylere inanacak tahminler yataracaktır. bu bir nevi dindir.

Anlattıklarm insanın bilimselleşmesinin ve evrimleşmesinin bir sürecidir.

Kendini sosyal yönden felsefi yönden geliştirebilen doğru insan, bilinmezliklerin arasında yatan içindeki saklı inancını aynı paralellikle ruhunda ve mantığında çelişmeden bilimsellestirebilmeli sosyallaştırıp, yontup, işleyip, tanrı merkezci değil, insan merkezci bir yapıya dönüştürebilmelidir.

Bu insanın kendi içinde celişkileri yenerek evrimleşmesidir .

Bu evrimleşmeyi gercekleştirirken coğalmalı yayılmalı evrenselleşmelidir.

iste o sürec geldiğinde tanrılar yavaş yavaş terkedecektir insanları, 

insan pozitif yönde tanrılaşmaya başlayacaktır.

Ve insan, Tanrı diye inandığı şeyin aslında uzak zamanlardaki  kendisi olduğunu anlayacaktır.

Bülent Dündar
14/10/2011